… pomyślałam dłużej nie dam tak rady. Po prostu nie dam.

Zaraz powiecie, że już nie raz to pisałam.

Po tygodniu ciszy weszłam na stronę:

• operatora i zmieniłam numer telefonu
• administratora i zamówiłam zmianę kodu do domofonu
• wyciągnęłam klucz spod wycieraczki.

To rozwiązuje problem z telefonami „nie wiadomo po co” od psychopaty i kolegi ze szkoły. Rozwiązuje również problem żołnierza choć nie do końca. Duży wysiłek będzie po mojej stronie, aby nie napisać, nie zadzwonić z nowego numeru. Tak, tak, to tez już było. Wiem.

Znalazłam przepiękny wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej

Ach, to nie było war­te
by sny tym kar­mić upar­te

by sta­wiać du­szę na kar­tę
ach to nie było war­te.

Ach, to nie było war­te
by no­sić łzy nie otar­te

i by mieć ser­ce wy­dar­te
to wca­le nie było war­te…

… żołnierza? Hmm.. tak sie porobiło, że od soboty dużo robimy wszystkiego razem.

I coś nie daje mi spokoju. Wczoraj jak filip z konopii wyskoczył z tym, że mnie kocha. Pierwszy raz zignorowałam, drugi raz udałam, że nie słyszę. W końcu prosto z mostu prosto w twarz wali takim tekstem.

A ja, ja no cóż nie byłam bym sobą gdybym nie powiedziała: „to dobrze?„.

Dlaczego akurat teraz, dlaczego ja i co ma to na celu?

Nie wiem.

samej siebie wychodzi mi równie źle jak sabotowanie innych. Plan był prosty, pójść na egzamin z francuskiego i nie zdać, żeby mieć pretekst do rezygnacji. Nie udało się 82% na 70% wymaganych. Mimo odmowy uczenia się liczebników, akcentów i robienia czegokolwiek poza lekcjami.

Kiedy znasz już jakiś język, to kolejne wchodzą jakoś łatwiej. Nawet mimo tego, że francuski jest totalnie pokręcony, a dysonas pomiędzy tym co jest napisane a co wypowiedziane jest ogromny.

PS. zapomniałam Wam napisać, że wysokczył z tekstem „dwa tygodnie temu wyprowadziłem się z domu, mieszkam u kumpla” – uśmiałam się, chyba nie tego spodziewał.

i Gomoria…

28 minut od SMS-a do dzwonka do drzwi – wyrwal z roboty, w pełnym umundurowaniu.

Ot, ciekawostka.

Się dziś pierwszy raz od Wielkanocy.

W głowie…

https://youtu.be/tQMCjaNWgKY

Kto by pomyślał. Wiedźmin i Yennefer. Pasuje idealnie.

Tęsknie. Dziś bardziej niż zwykle.

Ta opowieść dobiegła końca.

Skasowałam mu w telefonie swój numer, historie whatsaapa, smsy, nieodebrane i odebrane połączenia.

Mam nadzieje ze nie wygoogluje jak to odtworzyć.

… naga na łóżku. Popijam whisky z cola, aby zagłuszyć myślenie.

Pończochy samonośne i szpilki. Banał.

No cóż jeżeli mu to pomaga, niech ma.

Kradzione chwile. Czekam…

Trzyma mnie nadal. Nie pomagają randki. Trzyma mnie i nie chce puścić. Pomocy.

Zatrzepotał, gdzieś w bezmiarze internetu. Skutek, spotkanie, rozmowa, niezbyt miła, skutki nieprzewidywalne.

Zostałam z głowa pełną szalonych myśli, żalem, smutkiem, cierpieniem. uroniłam kilka łez siedząc w aucie, czym wzbudziłam powszechne zainteresowanie współużytkowników drogi. Co dalej? Nie wiem. Zapewne nic. Rozsądnie byłoby gdyby było nic.

Jeszcze tydzień do wakacji. Na odreagowanie kupiłam zestaw do snurkowania, chciałam jeszcze bikini (tak nadal nie mam), ale nie było niczego co nie zakrawałoby na pornografię.

W najgorszym wypadku kupię coś na miejscu. Pewnie będzie zatrzęsienie. A jescze krem z fltrem by się przydał.

Poszukiwanie pracy, bieganie z rozmowy kwalifikacyjnej na kolejną, zaległe zabiegi kosmetyczne, wizyty u lekarza. Wypełniam czas jak mogę, aby tylko nie myśleć o sobotnich wydarzeniach.

Nie pomaga. W każdej luźniejszej chwili czuję jak wali mi serce, szum w głowie nie pozwala się skupić na niczym dłużej niż kilka minut. Najgorzej jest w momencie kiedy uświadamiam sobie, że już nigdy go nie zobaczę. Nigdy. Po prostu nigdy.

Nigdy.

Chciałabym zapłakać. Nie umiem.

Może w piątek nawalę się z bratową i jak jej będę opowiadać tę telenowelę to coś puści.

Już po pierwszym smsie wiedziałam, że chce przyjechać i wiedziałam, że ulegnę. Uległam.

To uczucie kiedy o drugiej w nocy, mówi Ci, że w sierpniu zrobił kolejne nieślubne dziecko swojej poprzedniej kochance.

B E Z C E N N E.

Nagle znika wszystko. Zimnym tonem prosisz, żeby się jak najszybciej ubrał i wyszedł.

On: „Wiedziałem, że mnie znienawidzisz.”

Ja: „Żartujesz? Musiałbyś być dla mnie ważny, żebym wykrzesała aż tyle uczucia”

To pewnie jeszcze faza szoku, że nie boli.

Czy tydzień ciszy po obu stronach oznacza koniec? Mam nadzieję. Syndrom odstawienia daje się we znaki. Mocno. Wytrzymam, Wytrzymam. Rozum, nie instynkt, stanowi o człowieczeństwie. Phi, byłabym doskonałym stoikiem ;).

Dziś jeszcze jadę do pracy postawić pożegnalne ciacho, o 20.00 pożegnalne piwko. Od jutra nowe życie. Jakoś tak skumulowane końce, znowu?

I jeszcze w sobotę dwa kolokwia, w niedzielę jedno, po co mi to… a tak, nie siedzę w domu i nie rozpaczam. Zajęcie dla głowy, łatwiejsze funkcjonowanie, mniej myśli o końcach i ostatecznych rozwiązaniach.

Tak trudno pamiętać o zasadzie „do ludzi, do ludzi”.

W piątek na odchodne rzucił, że może byśmy zamieszkali razem, a potem nie odezwał się przez cały weekend.

Wystraszył się? Powiedział coś, czego nie chciał? Rzucił to jako ochłap, po tym jak zaproponowałam, abyśmy się definitywnie rozstali? Ja pierdolę, o co chodzi?

Jak można zostawić kogoś, po takim tekście, samego na tak długi czas z szalejącymi myślami?

Przyjechał wczoraj. Nawet nie zauważył (albo ściemnia), że przez te wszystkie dni był zablokowany. Niepokojąco dużo mówimy o zamieszkaniu razem. Oboje próbujemy z tym skończyć, obojgu się nie udaje. Pozostaje się cieszyć kradzionymi chwilami. Skupić się na tu i teraz. A co jutro? Dowiem sie jutro.

Znalazłam wczoraj archiwum starego bloga. 2011, kiedy to było? W innym zyciu, inna ja, inny wszechświat.

Jutro pierwszy dzień szkoły. Nareszcie. Zajmę głowę czymś co może sie przydać.

Nie dzwonię, nie piszę. Z przerażeniem zauważam, że on też. Czyżby prawdziwy koniec?

Ulga, przerażenie, radość, smutek, poczucie beznadziei, przegranej.

Jak co roku o tej porze roku byłam ba weekendowym wyjeździe z koleżankami. w tym roku Edynburg. Piękne miasto.

Od miesiąca próbowałam zakończyć „relację” z żonatym facetem. Od czasu jak dowiedziałam się, że jest żonaty coraz silniejsze poczucie bezsensu tego co robię, przytałaczało mnie bardzo. Nie odzywałam się ani telefonicznie, ani komunikatorowo. W końcu silna jestem, kto jak nie ja.

Do czasu.

W sobotę w Edynburgu trochę z koleżankami popróbowałyśmy whisky, więc coś tam odpisałam w międzyczasie. Pogadaliśmy rano. Potem poszłyśmy na spacer. Od czasu do czasu wysłałam jakąś fotuszkę. W miedzyczasie się wkurzyłam, że rozmowa się nie klei. Ja wciąż żartowałam, a z tamtej storny przebijała złość. Napisałam „bez odbioru, rozmowa się nie spina, do później”.

W końcu uciekłam z wycieczki, wróciłam do apartamentu, żeby odespać bezsenną noc, po wyjściu z wanny rzuciałam coś w stylu.

Chciała ze mną porozmawiać, porozmawiałyśmy. Okazało się, że wiele rzeczy, które powiedział były prawdą. Że nie jest im dobrze ze sobą, że z nim nie sypia, że kogoś ma.

Ja napisałam, że może być na mnie zła, jednak to nie ja jestem odpowiedzialna za ich związek, jestem tylko przypadkowym przechodniem, to nie jest jego pierwsza i zapewne nie ostatnia zdrada.

Napisała, że to ją nie nteresuje, natomiast chce żebyśmy stosowali się do nastepujących reguł:

1. nie chce wiedzieć, gdzie kiedy i jak to robimy
2. K. ma wracać zawsze na noc do domu
3. żadnych dzieci.

Poczucie absurdu sięgneło zenitu. Pomyślałam, matko w jakim świecie ja żyję… i po co mi takie przygody. Odpisałam, że o zasadach musi porozmawiać z mężem, nie ze mną. Ja od tego momentu przestaję się z nim komunikować.

Do dziś nie umiem zdecydować, czy nie rozmawiałm przypadkiem z nimi obojgiem. Zgodnie z założeniem nie skontaktowam się. Natomiast we wtorek on przyjechał w nocy i próbował udawać, że nic nie wie o tym.

I wiecie co? Został do rana. Lubię rywalizować.

Jak to się stało, że poranek spędziliśmy na rozmowie o ciąży, dziecku…? Za późno, za późno.

Chyba zacznę książkę pisać. O tym jak wybieram, kogo przyciągam, co mi się przydarza.

Już był psychopata, teraz bi. Co jeszcze może mi się przydarzyć, no co?