… pomyślałam dłużej nie dam tak rady. Po prostu nie dam. Zaraz powiecie, że już nie raz to pisałam. Po tygodniu ciszy weszłam na stronę: operatora i zmieniłam numer telefonu administratora i zamówiłam zmianę kodu do domofonu wyciągnęłam klucz spod wycieraczki. To rozwiązuje problem z telefonami „nie wiadomo po co” od psychopaty i kolegi ze…

… żołnierza? Hmm.. tak sie porobiło, że od soboty dużo robimy wszystkiego razem. I coś nie daje mi spokoju. Wczoraj jak filip z konopii wyskoczył z tym, że mnie kocha. Pierwszy raz zignorowałam, drugi raz udałam, że nie słyszę. W końcu prosto z mostu prosto w twarz wali takim tekstem. A ja, ja no cóż…

samej siebie wychodzi mi równie źle jak sabotowanie innych. Plan był prosty, pójść na egzamin z francuskiego i nie zdać, żeby mieć pretekst do rezygnacji. Nie udało się 82% na 70% wymaganych. Mimo odmowy uczenia się liczebników, akcentów i robienia czegokolwiek poza lekcjami. Kiedy znasz już jakiś język, to kolejne wchodzą jakoś łatwiej. Nawet mimo…

i Gomoria… 28 minut od SMS-a do dzwonka do drzwi – wyrwal z roboty, w pełnym umundurowaniu. Ot, ciekawostka.

Się dziś pierwszy raz od Wielkanocy. W głowie… https://youtu.be/tQMCjaNWgKY

Kto by pomyślał. Wiedźmin i Yennefer. Pasuje idealnie. Tęsknie. Dziś bardziej niż zwykle.

Ta opowieść dobiegła końca. Skasowałam mu w telefonie swój numer, historie whatsaapa, smsy, nieodebrane i odebrane połączenia. Mam nadzieje ze nie wygoogluje jak to odtworzyć.

… naga na łóżku. Popijam whisky z cola, aby zagłuszyć myślenie. Pończochy samonośne i szpilki. Banał. No cóż jeżeli mu to pomaga, niech ma. Kradzione chwile. Czekam…

Trzyma mnie nadal. Nie pomagają randki. Trzyma mnie i nie chce puścić. Pomocy.

Zatrzepotał, gdzieś w bezmiarze internetu. Skutek, spotkanie, rozmowa, niezbyt miła, skutki nieprzewidywalne. Zostałam z głowa pełną szalonych myśli, żalem, smutkiem, cierpieniem. uroniłam kilka łez siedząc w aucie, czym wzbudziłam powszechne zainteresowanie współużytkowników drogi. Co dalej? Nie wiem. Zapewne nic. Rozsądnie byłoby gdyby było nic. Jeszcze tydzień do wakacji. Na odreagowanie kupiłam zestaw do snurkowania, chciałam…

Poszukiwanie pracy, bieganie z rozmowy kwalifikacyjnej na kolejną, zaległe zabiegi kosmetyczne, wizyty u lekarza. Wypełniam czas jak mogę, aby tylko nie myśleć o sobotnich wydarzeniach. Nie pomaga. W każdej luźniejszej chwili czuję jak wali mi serce, szum w głowie nie pozwala się skupić na niczym dłużej niż kilka minut. Najgorzej jest w momencie kiedy uświadamiam…

Już po pierwszym smsie wiedziałam, że chce przyjechać i wiedziałam, że ulegnę. Uległam. To uczucie kiedy o drugiej w nocy, mówi Ci, że w sierpniu zrobił kolejne nieślubne dziecko swojej poprzedniej kochance. B E Z C E N N E. Nagle znika wszystko. Zimnym tonem prosisz, żeby się jak najszybciej ubrał i wyszedł. On: „Wiedziałem,…

Czy tydzień ciszy po obu stronach oznacza koniec? Mam nadzieję. Syndrom odstawienia daje się we znaki. Mocno. Wytrzymam, Wytrzymam. Rozum, nie instynkt, stanowi o człowieczeństwie. Phi, byłabym doskonałym stoikiem ;). Dziś jeszcze jadę do pracy postawić pożegnalne ciacho, o 20.00 pożegnalne piwko. Od jutra nowe życie. Jakoś tak skumulowane końce, znowu? I jeszcze w sobotę…

W piątek na odchodne rzucił, że może byśmy zamieszkali razem, a potem nie odezwał się przez cały weekend. Wystraszył się? Powiedział coś, czego nie chciał? Rzucił to jako ochłap, po tym jak zaproponowałam, abyśmy się definitywnie rozstali? Ja pierdolę, o co chodzi? Jak można zostawić kogoś, po takim tekście, samego na tak długi czas z…

Przyjechał wczoraj. Nawet nie zauważył (albo ściemnia), że przez te wszystkie dni był zablokowany. Niepokojąco dużo mówimy o zamieszkaniu razem. Oboje próbujemy z tym skończyć, obojgu się nie udaje. Pozostaje się cieszyć kradzionymi chwilami. Skupić się na tu i teraz. A co jutro? Dowiem sie jutro.

Znalazłam wczoraj archiwum starego bloga. 2011, kiedy to było? W innym zyciu, inna ja, inny wszechświat. Jutro pierwszy dzień szkoły. Nareszcie. Zajmę głowę czymś co może sie przydać. Nie dzwonię, nie piszę. Z przerażeniem zauważam, że on też. Czyżby prawdziwy koniec? Ulga, przerażenie, radość, smutek, poczucie beznadziei, przegranej.

Jak co roku o tej porze roku byłam ba weekendowym wyjeździe z koleżankami. w tym roku Edynburg. Piękne miasto. Od miesiąca próbowałam zakończyć „relację” z żonatym facetem. Od czasu jak dowiedziałam się, że jest żonaty coraz silniejsze poczucie bezsensu tego co robię, przytałaczało mnie bardzo. Nie odzywałam się ani telefonicznie, ani komunikatorowo. W końcu silna…

Jak to się stało, że poranek spędziliśmy na rozmowie o ciąży, dziecku…? Za późno, za późno.

Chyba zacznę książkę pisać. O tym jak wybieram, kogo przyciągam, co mi się przydarza. Już był psychopata, teraz bi. Co jeszcze może mi się przydarzyć, no co?