Dawno…

… tutaj nie zaglądałam. Bardzo dawno.

Skupiłam się na pracy, na nie czuciu czegokolwiek, na nie byciu w kontakcie.

Psychiatra zwiększyła mi dawkę leków, trochę pomogło, a trochę nie. Czuję się coraz bardziej wyobcowana. Umieranie taty obciąża mnie bardzo mocno.

Maraton zatwierdzeń koncepcji projektu też.

Strach przed przejściem do realizacji obezwładnia.

W poniedziałek psychopata z Bydgoszczy (ten od wyjazdu do Kolumbii) zadzwonił, że jest w moim mieście i chce z wizytą wpaść. Na kawę. Zgodziłam się, tylko po co?

Z jednej strony satysfakcja, że wciąż ma mój numer (kurwa żałosne), z drugiej nadzieja, że może moja wcześniejsza ocena była błędna. Niestety, są rzeczy której człowiek nie jest w sobie w stanie zmienić: małostkowości, chciwości, małego rozumku.

Nie mój problem. Niepotrzebne zamieszanie tylko, Głupia jestem.

Godzinę później przyjechał żołnierz, hmm.. przez moment się wystraszyłam, że się znają i się zmówili. Głupia ja.

Od urodzin dużo rozmawiamy o mieszkaniu razem, choć on głównie na mnie krzyczy jaka to nie dobra jestem po to, żeby załagodzić swój lęk że to się nie uda. Cytuję „Za pięć lat się znudzisz i ja zostanę z niczym, jesteś ode mnie mądrzejsza, lepiej wykształcona, bardziej majętna i więcej zarabiasz. To ja mam więcej do stracenia.” A ja tylko zapytałam, czy przyjedzie na jakiś urodzinowy seks. Skąd ta dyskusja?

Żeby już tak była wiosna…

Co u Was?