Poszukiwanie pracy, bieganie z rozmowy kwalifikacyjnej na kolejną, zaległe zabiegi kosmetyczne, wizyty u lekarza. Wypełniam czas jak mogę, aby tylko nie myśleć o sobotnich wydarzeniach.

Nie pomaga. W każdej luźniejszej chwili czuję jak wali mi serce, szum w głowie nie pozwala się skupić na niczym dłużej niż kilka minut. Najgorzej jest w momencie kiedy uświadamiam sobie, że już nigdy go nie zobaczę. Nigdy. Po prostu nigdy.

Nigdy.

Chciałabym zapłakać. Nie umiem.

Może w piątek nawalę się z bratową i jak jej będę opowiadać tę telenowelę to coś puści.