19-11.2018, monday

Zasada naczelna.
Do ludzi, do ludzi.
Trudno ją realizować.
W takie dni jak wczoraj.
W takim życiu jak moje.

Przydała się umiejętność ucinania dyskusji.
Dyskusji ze sobą. Poszło trybem nakazowym.

Wstań, ubierz się, pojedź po receptę.
Nie nie dyskutuj, nic mnie nie obchodzi, że Ci się nie chce ani, że życie jest bez sensu a śmierć kusi.
Do sklepu po jedzenie. Wiem, kurwa, że nie znosisz zakupów. Wchodź – chleb, twarożek, banan, jabłko.
Na ten moment wystarczy.

Rozbierz się. Nie, nie rzucaj ciuchów na podłogę.
Wstań, schyl się, powieś kurtkę do szafy.
Dobra niech będzie na krzesło.
Zjedz. Nie kurwa, nie później, teraz. Zjedz.
I coś do picia sobie zrób. Zrób. Teraz.

Pogadaj z kimś. Pogadaj. Pogadaj.
No przecież dzwonię.

Idź spać. Nieważne, że jest wcześnie. Idź spać.
Ok, weź tabletkę. Zostało ostatnie pół.
Na dziś wystarczy.
Śpij.

---

Principal principle.
To people, to people.
It is difficult to implement it.
On days like yesterday.
In a life like mine.

The ability to cut the discussion was useful.
Talk with yourself. It has gone through the prescriptive mode.

Get up, get dressed, go for a prescription.
Do not argue, I do not care, you do not want to, or that life is meaningless and death tempts you.
To the store for food. I know, fuck, you hate shopping. Enter – bread, cottage cheese, banana, apple.
At this moment is enough.

Undress. No, do not throw clothes on the floor.
Stand up, bend down, hang the jacket to the wardrobe.
Okay, let’s be on the chair.
Eat. Not a fuck, not later, now. Eat.
And do something to drink. Make. Now.

Talk to someone. Talk. Talk.
Well, I’m calling.

Go to sleep. It does not matter that it is early. Go to sleep.
Okay, take the tablet. The last half has been left.
Enough for today.
Sleep.