Wczoraj…

… spotkała mnie przemiła niespodzianka. Chodziła za mną, chodziła i w końcu dopadła. Wyskoczyła zza krzaka.

Jeszcze byłam w pracy, zanim migrena powaliła mnie tak, że pojechałam umierać do domu. Dzwoni telefon, patrzę Ojciec rodzony, lat 70, metr osiemdziesiąt cztery wzrostu, 80 kg wagi, dzwoni. Odbieram jak zwykle, tekstem „no co tam?”, a Tato „dzwonię, bo się za Tobą stęskniłem”. Spadłam z krzesła, Co? Ufoki jakieś go podmieniły, czy co? Nie może być.

Zwykle Ojciec znajduje pretekst, a to coś w telefonie nie działa, a jak w komputerze coś ustawić, a do Pani doktor to kiedy ja mam wizytę. Tym razem nie, dzwoni bo się stęsknił.

Gosh, warto było dożyć tej chwili.

Podobny szok przeżyłam kiedy z 15 może 16 lat temu powiedział do mojej najstarszej bratanicy „chodż do dziadka, bo dziadek Cię kocha”. Patrzyłam wtedy w osłupieniu i myślałam tylko o tym, że chodzę po tym świecie ponad 30 lat a pierwszy raz słyszę jak mój Ojciec mówi do kogoś, że go kocha.