Odbieram pocztę w piątek…

… a tam, niespodzianka, od komornika z Wołomina nakaz zapłaty w sumie na prawie pięć tysięcy. Pierwsze co sobie pomyślałam otwierając kopertę – Wołomin, to pewnie jakieś oszustwo (przepraszam wszystkich uczciwych obywateli tego miasta, ale skojarzenie jest jednoznaczne – mafia). Czytam i zatyka mnie, zapowietrzam się, a ciśnienie skacze do góry – czytaj do poziomu jakie u innych jest uznawane za normalne, o u takich jak ja 90/60 może być zabójcze – wkurw na maksa.

Stron było 6, kiedy dotarłam do trzeciej i doczytałam, że nakaz zapłaty jest na osobę o takim samym pierwszym imieniu i pierwszym nazwisku jak ja, poza tym wszystko inne, to zaczęłam wychodzić z siebie.

Referent w kancelarii komorniczej na mnie nakrzyczał, że muszę zapłacić i basta, i nie obchodziło go, że to zupełnie nie ta osoba. Myślę sobie chcecie wojny, będziecie ją mieć.

Krótki telefon do prawniczki, przesłanie zeskanowanych dokumentów, a już dziś mam na mailu postanowienie o umorzeniu postępowania.

I teraz wyobraźcie sobie, że takie pismo dostaje Wasza babcia albo mama, albo ktoś kogo po prostu nie stać na prawnika – i taki skurwysyn i oszust – czytaj komornik – zajmie co się da, nie wnikając czy powinien, czy nie…

Mówię Wam wojna, na całego – telewizja, prasa i walka o odszkodowanie, za tych wszystkich ludzi, którzy sobie z nimi nie poradzili.

Howgh!